Bez Nazwy.

Wybranie

Talentu to ja nie mam do pisania, ale piszę (bez sensu to brzmi) Wesoly

jak komuś się będzie chciało to czytać to można powiedzieć co zmienić, poprawić itp. Wesoly

i BYĆ SZCZERYM przede wszystkim Wesoly

po kolejne rozdziały zapraszam na [link widoczny dla zalogowanych]

I

Jenny dobrze czuła się w mieście. Wolała dużo bardziej tam mieszkać niż na wsi kiedy była małą Jenny. Jej ulubioną częścią Nowego Jorku był Manhattan. Lubiła chodzić wieczorami na spacery przyglądając się ludziom i oceniać z którymi mogłaby się dobrze dogadać. Brakowało jej bardzo kogoś bliskiego. Uwielbiała patrzeć na wszechobecne neony i migające światełka, mimo tego, że widziała je setny, a może milionowy raz. Czuła się tutaj jak w prawdziwym domu. Dlatego poprosiła tatę, by zamontował w jej nowym pokoju kilka neonów, a na ścianie zawiesił fototapetę z panoramą jej ukochanego miasta.
Chodząc późnymi porami nie miała czego się bać, była pewna siebie i tego, że dałaby radę każdemu, kto by chciał jej coś zrobić. Ostatnimi czasy nie miała z kim pogadać, nikomu nie mogła się zwierzyć ze swoich problemów. Wszystko przez jedno zajście na terenie szkoły. Z jednej strony nie chciała mówić o tym nikomu, kogo dopiero co poznała, ale z drugiej chciałaby pogadać o tym zdarzeniu.
Idąc i zastanawiając się czy kiedyś spotka kogoś godnego zaufania, zauważyła biegnącą dziewczynę. Sport – to co zawsze Jenny chciała robić, lecz nigdy nie mogła się zebrać na to. Zazdrościła sportowcom tego, że mieli dobrą kondycję. Ona też miała, jednak nie dzięki częstym treningom. Dziewczyna truchtała powoli w stronę Central Parku. Była ubrana na czarno, na nogach miała białe tenisówki. Na jej ramionach zwisała koszulka z krótkim rękawem i kapturem na głowie. Po kosmykach wystających spod kaptura Jen domyśliła się, że dziewczyna ma rude włosy. Miała jasną karnację.
Coś w tej dziewczynie sprawiło, że Jenny chciała ją poznać. Szła za nią w bezpiecznej odległości, tak aby młoda sportsmenka nie mogła się domyślić, że ktoś ją śledzi. Zaraz po tym jak wbiegła do parku, zaczęła coraz szybciej biec. W końcu Jen ją zgubiła. Mogłaby dalej ją bez trudu śledzić, lecz nie chciała wystraszyć dziewczyny. Miała nadzieję, że jeszcze ja tutaj zobaczy i będzie mogła pogadać.
Nieco zawiedziona wróciła do domu. Przywitał ją zapach jej ulubionych naleśników. No tak, przecież dzisiaj dzień naleśników. Uwielbiała je. Jej tata był kucharzem, więc śniadania, obiady i kolacje to była jego fucha. To nawet lepiej, bo jej mama nigdy nie była dobrą kucharką. Za to była dobra w finansach. Pracowała w dużym banku jako kierownik oddziału. Przez to dużo telefonowała w domu, lecz kiedy wszyscy siadali do stołu wyłączała telefon i nie była dostępna dla nikogo oprócz rodziny.
Jenny miała jeszcze dwa lata młodszego brata, który był w 8 klasie. Był jak każdy inny chłopak w jego wieku; całe dnie grał w gry, energia go roznosiła i był jeszcze w fazie strachu przed dziewczynami. Śmieszyło ją to, jak Jay z obrzydzeniem wypowiadał się na temat swoich koleżanek. Kiedyś na pewno zmieni zdanie. Jak na swój wiek był całkiem przystojny. Miał ciemną czuprynkę i całkiem ostre jak na jego wiek rysy twarzy. Prędzej czy później dziewczyny zaczną się koło niego kręcić.
Z zamyślenia wyrwało ją pytanie taty:
- Jen, ile chcesz tych naleśników? Trzeci raz się pytam.
- Przepraszam tato. Strasznie się zamyśliłam – powiedziała z lekkim uśmiechem. Naleśniki zawsze poprawiały jej humor. – Cztery.
- Coś się stało głodomorze? – odpowiedział tym samym. Często nazywał ją w jakiś pieszczotliwy sposób – Rzadko kiedy jesz tyle.
- Nic tato. – skłamała. Nikt nie wiedział o niej wszystkiego. Tylko ona sama. Chciała kiedyś opowiedzieć o sobie komuś. Być może opowie, ale raczej nie prędko, nie chciała wyjść na ufoludka.
Jen zjadła szybko naleśniki i poszła do swojego pokoju. Wzięła laptopa i próbowała znaleźć tą dziewczynę z Central Parku na Facebooku, ale to na nic, bo nic o niej nie wiedziała. Miała tylko nadzieję, że jutro znowu ją tam spotka.
Aby powstrzymać się przed kolejnym wejściem na Facebooka, poszła szybko się umyć i ułożyła się do snu.

Dorosły wampir

To nie prawda, że nie masz talentu, bo opowiadanie całkiem nieźle Ci wyszło Wesoly

. Może i były jakieś małe niedociągnięcia, ale wyłapałam je tylko dlatego, że dałaś mi do myślenia informacją o swoim braku umiejętności pisania. Ogółem fajnie się czytało, plus za to, że zostawiłaś sporo niewiadomych, dzięki temu ma się ochotę czytać dalej i poznać sekrety bohaterów... Szczególnie ciekawi mnie ta rudowłosa dziewczyna Mruga

Wybranie

@NightAngel: dzięki wielkie za ocenę Wesoly

To już wiem, że muszę popracować nad niedociągnięciami, słownictwem no i długością Wesoly

W ogóle pierwszy raz cokolwiek piszę, więc takie oceny są dla mnie ważne, bo wiem czy robić coś z tym dalej czy zostawić wszystko Wesoly

Najwyższa Rada Nyks

Opowiadanie naprawdę bardzo dobre.
Wielki + za NY . *.*
Zwróciłam uwagę na jedno zdanie ,które mi nie pasuje ,a mianowicie :
'Śmieszyło ją to, jak Jay się z obrzydzeniem wypowiadał na temat swoich koleżanek.'
Powinno być:
'Śmieszyło ją to ,jak Jay z obrzydzeniem wypowiadał się na temat swoich koleżanek .'

Oprócz tego małego błędu reszta jest świetna .Bardzo mnie zaciekawiła ta historia i myślę ,że przeczytam kolejne rozdziały . Kwadratowy

Wybranie

@Nachiri: a no, rzeczywiście Wesoly

Błędów może być dużo, bo jak kilka razy powtarzam coś to zaczyna wszystko brzmieć dziwnie i w końcu nie wiem jak powinno być XD Teraz piszę 3 rozdział, ale tak powolnie mi idzie Wesoly

i dzięki za ocenę!